Samúðarkveðjur

Ég átti erindi við Glitnir í gegnum síma í gær sem ekki eru neinar fréttir. Ég kynnti mig og bar upp erindið og vottaði síðan starfmönnum fyrirtækisins samúð mína vegna harmleiks helgarinnar þar sem starfsmaður Glitnis er annar hinna látnu. Símastúlkan þakkaði mér óskaplega vel fyrir og sagði starfsmenn mjög slegna sem von er. En svo sagði hún eitt sem vakti mikla furðu. " Þú ert sú fyrsta sem vottar okkur samúð af þeim sem ég hef talað við síðan um helgi". Hún vinnur við að svara í síma og talar því við marga á dag. Er það ekki sjálfsögð kurteisi að votta samúð þegar við hittum eða ræðum við fólk sem tengist fráfalli á einhvern hátt. Ættingja, vini og vinnufélaga. Það er gert án þess að fara inna einkalíf þess sem í hlut á, en getur veitt ómetanlegan stuðning.

Þegar miklir sorgaratburðir eiga sér stað í samfélaginu, erum við venjulega dugleg að sína samhug. Kannski er ekki sama hvað það er sem gerist?