Íslenski grauturinn.

Eftir því sem fleira kemur upp á yfirborðið, verður það betur ljóst hvað peningaöflin, í skjóli stjórnvalda (Íhalds og Framsóknar), hafa stundað miskunnarlausa arðránsstefnu með öllu mögulegu móti árum saman.

Þegar svo aðgangur að erlendum peningamörkuðum opnaðist, menn fóru að leika sér með peninga á algjörlega nýjum forsendum og í ómældu magni um hríð, þá fyrst tók steininn úr. Þar var enginn eftirbátur hins, eftirlitið máttlaust og auga heiðarleikans lokað. Lög sniðgengin hægri vinstri og ekkert heilagt eða ósnertanlegt.

Almenningur í landinu hlustaði á tungulipra þjónustufulltrúa útlista kosti þess að taka lán fyrir bílum, sumarhúsum, íbúðum, hlutabréfum, stofnbréfum og hverju því öðru sem hugurinn girntist. Almenningur hlustaði, trúði, treysti, reiknaði og skrifaði svo undir samninga sem hinir tungulipru réttu því.

En grauturinn mallaði og hitnaði stöðugt. Reynt að að kæla og ekkert gekk, en almenningur treysti. Eina helgina sauð upp úr og eldur varð laus. Slökkviliðið var ekki með réttu græjurnar og kunni ekki á dælurnar. Þá var Guð beðinn að blessa Ísland.

Síðan hefur grauturinn flætt yfir, brennt suma og kæft aðra. Efir því sem meira vellur versnar lyktin og fólk flýr, já það flýr landið sitt og þeim á eftir að fjölga sem það gera. Fólk tekur sig upp með tvær hendur tómar og er tilbúið að byrja í nýju umhverfi sem það vonar að sé ögn skárra hið gjörspillta Ísland