Tilhæfulaust með öllu

Hverju datt þessi vitleysa í hug. Sigmundur Davíð var að ýja að einhverju svona fyrir helgina, en hvort þessi róghugmynd var frá honum komin eða ekki, þá hefur fjármálaráðherra vísað henni í bug með afgerandi hætti. Þið "ritsnillingar" í móunum, ekki meiri bullusögur takk.

Segir fréttina tilhæfulausa

Athugasemdir

[Jón Halldór Guðmundsson, 21.2.2010 kl. 00:34]

Það þarf að fá skýringar á þessu. Ekki er verið að reyna að spilla líklegu samkomulagi?

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 21.2.2010 kl. 00:58]

Er ekki uppruna spunans að leita í Hádegismóum?

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 21.2.2010 kl. 12:31]

Spuninn var að minnsta kosti birt í Mogganum og því blaði er ritstýrt í Hádegismóum. Mér þætti ekki ólíklegt að þessi fréttafluttningur verði skoðaður sérstaklega. Guðmundur Steingrímsson er ekki sammála sínum formanni. Birti það hér á eftir

[Hjálmtýr V Heiðdal, 21.2.2010 kl. 13:20]

Það þarf ekki neina snillinga til þess að sjá hvaðan þessi smjörklípa kemur. Ég las mogga í gær eftir langt hlé og það er ekki um að villast að kanónumiðið er stillt á stjórnarráðið og skotið grimmt.

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 21.2.2010 kl. 13:34]

Auðvitað er þetta beint skot úr móunum, líklega er ritstjórinn búinn á átta sig á því að mogginn er líka lesinn í útlöndum. Skotin eru grimm þessa dagana bæði úr móunum og annars staðar frá. Hreinn Loftsson er að fá málið og farinn að segja d-sögur, þar er að hans sögn af nógu að taka.

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 21.2.2010 kl. 13:36]

Svo er það stuttur pistill frá Guðmundi Steingrímssýni, af pressunni í gær:

Ísbjörg

Þegar Landsbankinn féll stóð upp úr öðrum hverjum manni að Icesave-reikningarnir yrðu ekkert mál. Eignir bankans myndu dekka þá.

Í því mati gerði enginn ráð fyrir að Bretar og Hollendingar myndu lána Íslendingum fyrir lágmarkstryggingunni. Enginn gerði ráð fyrir vaxtakostnaði af láni til þess arna.

Þar liggur hundurinn grafinn og hefur alltaf legið. Icesavemálið er í sjálfu sér einfalt: Eignir (sem vaxa) koma upp í skuldir.  Málið dautt.

Vaxtareikningur á hendur íslenska ríkinu , upp á hundruði milljarða, er stílbrot á þessum einfaldleika. Þar liggur ósanngirnin.

Ef hægt er að ná umtalsvert niður vöxtunum á Icesaveláninu, eða búa þannig um hnútana að Bretar og Hollendingar fái eignir Landsbankans upp í sitt lán – og ef eitthvað stendur út af borðinu má hugsanlega semja um meðferð þeirrar upphæðar síðar – ætti málið að vera leyst.